با انسان‌ها
از صلح حرف زدن
و همان‌زمان به‌ تو فکر کردن.
از آینده گفتن
و به‌ تو فکر کردن.
از حقِ حیات گفتن
و به‌ تو فکر کردن.
نگرانِ همنوعان بودن
و به‌ تو فکر کردن.


همه‌ی این‌ها آیا ریاکاری‌ست؟
یا حقیقتی‌ست که آخر بر زبان می‌‌رانم؟