اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

برایت،
عطر باغ وُ میوه‌های جنگلی را،
عشق‌بازیِ آستانه‌ی در،
شنبه‌های لبریز از عشق
یکشنبه‌های آفتابی
دوشنبه‌های خوش‌خُلق را
آرزو میکنم.

برایت،
یک فیلم با خاطرات مشترک
نوشیدن شراب با دوستانت
و یک نفر که تو را بسیار دوست دارد
آرزو می‌کنم.

شنیدن واژه‌های مهربان
دیدن زندگیِ درحال عبور
رویت شبی با ماه کامل
مرور یک رابطه‌ی دوستانه‌ی عمیق
و ایمان به خدا را
برایت دوست دارم.

تمام شده است؟
این جاودانگی های خیلی کوچک
به دست ساعت های مچی بلیعده شده
و بازتاب آن در تودرتوهای ذهن
نه ! هیچ کس نمرده است ! هیچ کس بدبخت نیست !
دست،دست تو،دست هایمانچروکیده
هنوز گرمای همان زمان را دارند
وقتی ما زنده بودیم. زنده بودیم ما؟
حالا ما از همیشه زنده تریم.
دروغ ، که آدمی تنها خواهد بود.
هیچ چیزی که من احساس می کنم در واقعیت تمام نمی شود.
همه چیز با وهم تمام شدن ، تمام خواهد شد.

باز نکن
آن درِ بسته را.
شاید چیزی بیابی
که نه در پی‌اش بودی
نه در انتظارش.

در تاریکی
شاید پای‌ات بخورد
به دو عاشقِ دست‌پاچه
که دارند سرِ پا عشق‌بازیِ می‌کنند

و آن شمعِ توی دست‌ات
پِرپِرزنان
شاید چهره‌ی نشمه‌ی جوان‌ات را نشان‌ات دهد
شاید چهره‌ی شوهرِ حسودت را.

حالا چی خوزه؟
مهمونی تموم شده
چراغا خاموش شده
ملت رفتن
شب سردیه
حالا چی خوزه؟
حالا چی می‌گی؟
تو که نه اسم وُ رسمی داری
تو که ملت رو دست میندازی
تو که شعر می‌نویسی
عاشق می‌شی، اعتراض می‌کنی
حالا چی خوزه؟

نه زن داری
نه بلدی حرف بزنی
محبت هم که نداری
نه می‌تونی بنوشی
نه می‌تونی بِکِشی
نه حتی می‌تونی تُف کنی
شب سردیه
روز که نیومده
قطار که نیومده
خنده که دیگه نمی‌آد
مدینه‌ی فاضله هم گم وُ گوره
همه چیز تمومه
همه چیز در رفته
همه چیز پوسیده
حالا چی خوزه؟

می‌رسد روزگاری که دیگر نگویی: ای خدای من!
روزگار خلوص محض.
روزگاری که دیگر نگویی: عشق من.
چرا که عشق، بی‌ثمر شده است.
و چشم‌ها نمی‌گریند.
و دست‌ها تنها کاری پلید می‌کنند.
و دل پژمرده‌ست.

زن‌ها بیهوده بر در می‌کوبند، تو در را باز نمی‌کنی.
به انزوا در خویش نشسته‌ای و شعله‌ها فرو مرده‌اند.
ولی چشمان تو در تاریکی چو خورشید می‌سوزند.
کنار آمده‌ای با خویش و دیگر‌ نمی‌دانی چگونه تاب بیاری.
و از دوستانت هیچ نمی‌خواهی.

کارلوس، آرام بگیر
عشق همین است که می‌بینی:
امروز بوسه، فردا بی‌بوسه
پس فردا، یکشنبه است و
هیچ کس نمی‌داند حکایت دوشنبه چیست.
نه جان سختی ثمری دارد، نه خودکشی.
اما خود را نکُش، خود را نکُش.
تمام و کمال، خود را نگهدار برای عروسی
گیرم کسی نداند آیا و کی خواهد بود.پسرم کارلوس

فعل هستن
هستی چگونه می رود
وقتی به بار می نشیند ؟
زندگانیم ما و در اطراف خویش
پرسان پرسان
که هستی چیست؟
آیا داشتن یک بدن است ، یا یک نام و یک نشان ؟
من این سه را دارم . پس هستم ؟
آیا تغییر می کنم وقتی که آهنگ رشد می گیرم ؟
آیا از سبک و نام ونشان دیگری بهره مندم ؟
نکند وقتی مردم تنها شروع به هستی می کنند که رشد یافته اند؟
هستی ، وحشتناک است ؟ دردآور ؟ دلپذیر ؟ محزون ؟
هستی ، تلفظی ملال آور دارد ،
آیا با شایسته ی بسیاری از چیزها نیست ؟
تکرار می کنم : هستی ، هستی ، هستی ، تی . ی .
چگونه بروم با هستی هنگامی که روییده شده ام ؟
ادامه شعر

جهان بزرگ است و جا می‌شود
در این پنجره‌ی رو به دریا
دریا بزرگ است و جا می‌شود
در بستر و بر تختِ عاشقی
عشق بزرگ است و جا می‌شود
در فضای موجز بوسه‌ای

اکولالیا | #کارلوس_دروموند_د_آندراده

حالا چی ژوزه؟
مهمونی تموم شده
چراغا خاموش ان
ملت رفتن
شب، سرد شده
حالا چی ژوزه؟
حالا چی هی تو؟
تو که بی‌نامی
و بقیه رو دست می‌اندازی
تو که شعر می‌نویسی
عاشق می‌شی شکوه می‌کنی
حالا چی ژوزه؟
ادامه شعر