اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

عمری در پی پاکی دویده ام
پاکم ولی زمردم دنیا گزیده ام

این رسم مردمان دنیست ای فلک
تهمت زنند به من ها که عابدم

من راه او می روم وعاقبت خوش است
بگذار اهل زمانه ، به مثل ها ملامتم

تاآن زمان که نشستم به پیش او
محتاج کی شوم ، که من از او غنی شدم

برخیز وبیا عاقبت خوب من ببین
اینها نشانه هلاهل ،که زدنیا چشیده ام

اکولالیا | #یعقوب_سلامت

تو اولین روز بهاران
من آخرین روزم
از اسفند
من با تو ام نزدیک نزدیک
تو
اندازه ی یک سال از من دور!

اکولالیا | #یدالله_گودرزی

عمریست که زندگی به زمان بافته می‌شود
خدایا کی این بدن شکافته می‌شود؟
همه بر دار قالی گره گره نقش بستیم
از کی جدا بافته الیاف تافته می‌شود؟
هر گلی که دراین قالیچه نقش بست
ذره ذره به آن پرداخته می‌شود
رنگ و تار و گره ضربه‌های مدام
آری،اینگونه است که دنیا ساخته می‌شود
اصل آن هنریست که نقش قالی بست
ورنه دنیا به زیر پا انداخته می‌شود

اکولالیا | #ساینا_آرامی

چیزی نگو پدر
کسی نپرسیده
سرچشمه زولا کجاست
یا آنسوی گردنه
چه برفی مانده؟
سیگارهای بهمن‌ات را بکش
و بی‌حرف پیش
نگاهم کن
ادامه شعر

کرگدن پوستی از وحشت سرما دارد
کرگدن چشم به سرسختی فردا دارد!

می کشد طالع تنهایی خود را بر دوش
گرچه انگار تنی سخت شکیبا دارد

کرگدن بُهت زمان است که با اندوهش
روی پیشانی تبدار زمین جا دارد

توی یک دشت که از هر هیجانی خالی است
کرگدن، کوه تر از کوه، تماشا دارد!

کرگدن این من تنهاست که در چشمانش
بغض یک نسل فروریخته را می بارد…!

اکولالیا | #یدالله_گودرزی