اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

روزی فرا می رسد که انسان
دوست داشتنی ترین خاطراتش را نیز
فراموش می کند
لااقل تو هرشب
وقتی که ساعت با صدای خسته اش
دوازده را می نوازد
مرا فراموش نکن

چرا که من هر شب در آن ساعت
تو را زندگی می کنم،تو را به یاد می آورم
در خیالم پریشان قدم می زنم
تو هم آنجا که تاریکی سکوت می کند
مرا فراموش نکن

مرا‌‌ رها نکن عزیزم
تحمّل رفتنت را ندارم
با اشک‌های حسرتم
نمی‌توانم خودم را تسکین دهم
می‌گویی باز می‌گردم اما
تقدیر را باور ندارم
ادامه شعر