اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

تو را به شبی بی ستاره مانند کردم
نه به خاطر چشمانت
تو را به خوابی بی رویا مانند کردم
نه بخاطر آوازهایت

خنکایِ آرامِ رخسارِ رود
از من
بوسه ای خواست.

من رو نیمکت پارک زندگی می کنم
تو اما توی خیابونای بالاشهر
یه جهنم فاصله است
بین ما دو نفر
من یه پول سیا گدایی می کنم برای شام
تو یه کلفت داری و یه نوکر
اما دارم از خواب بیدار میشم
بگو ببینم نمی ترسی
ادامه شعر

اینک رویاها
برای رویا پردازها
دست نیافتنی اند
همچنان که ترانه ها
برای ترانه­ خوان ها.
شب تاریک و آهن سرد
بر شماری از سرزمین­ها
چیره می شود
اما رویا
باز خواهد گشت
و ترانه
قفس خود را در هم می شکند

شب زیباست
چون چهره های مردم من
ستاره­ ها زیبایند
چون چشم های مردم من
زیباست، همچنان، خورشید
زیباست، همچنان، روح مردم من.