اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود 
تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود 

رسم عاشق‌کشی و شیوۀ شهرآشوبی 
جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود 

جانِ عشّاق سپند رخ خود می‌دانست 
و آتشِ چهره بدین کار برافروخته بود 

گر چه می‌گفت که زارت بکشم، می‌دیدم 
که نهانش نظری با منِ دلسوخته بود 

زلف بر باد نده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم
طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم
ادامه شعر

صبح است! ساقیا! قدحى پُر شراب کن
دور فلک درنگ ندارد، شتاب کن

زان پیشتر که عالم فانى شود خراب
ما را ز جام باده ی گلگون خراب کن

خورشید مى، ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می‌طلبى، ترکِ خواب کن

روزى که چرخ از گِل ما کوزه‌ها کند
زنهار! کاسه ی سر ما پر شراب کن

ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم
با ما به جام باده ی صافى خطاب کن

کار صواب باده پرستی ست حافظا
برخیز و عزم جزم به کار صواب کن

اکولالیا | #حافظ_شیرازی