اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

دوستت دارم
نه تنها برای آنچه که هستی
بلکه برای آنچه که هستم
هنگامی که با توام

دوستت دارم
نه تنها برای آنچه که از خود ساخته‌ای
بلکه برای آنچه که از من می‌سازی

دوستت دارم
برای بخشی از وجودم که تو شکوفایش می‌کنی

دوستت دارم
چون دست بر دل فسرده‌ام می‌نهی
زنگارهای بی‌ارزش و بی‌مقدار به سویی می‌زنی
و نور می‌تابانی بر گنجینه‌های پنهانی که
تاکنون در ژرفا مانده بودند

ته چشمانش از آن نورهایی دارد که یا کور می‌کند و یا عاشق
ژست‌ها و عطری دارد که یا دیوانه می‌کند و یا اسیر
و در اعماق قلبش برای من روشن است، که او از جای دیگری است

از این رفتارهایی دارد که چیزی نمی‌گوید
و پس از خاطرات حرف می‌زند
این روشی که راه می‌رود
هنگامی که می‌خواهد پیش قصاب برود
وقتی که تا حد فهم من خود را بالا می‌آورد
برای من روشن است، که او از جای دیگری است

همینکه به دنیا آمدی با محروم کردنت از تموم فرصت‌ها
کاری می‌کنند که احساس حقارت کنی
دردت را چنان بزرگ می‌کنند که دیگر نتونی چیزی را
احساس کنی.

باید قهرمان طبقه کارگر بود
این اون چیزیه که باید شد

تو خونه آزارت می‌دهند
و تو مدرسه میفتن به جونت
اگه باهوش و تیز باشی ازت متنفر می‌شن
از احمق‌ها هم که بدشون میاد
و تو تا به تمامی خُل مزاج نشی
نمی‌تونی از قواعدشون پیروی کنی.

مرا کم دوست داشته باش 
اما همیشه دوست داشته باش !
این وزن آواز من است :
عشقی که گرم و شدید است 
زود می سوزد و خاموش می شود 
من سرمای تو را نمی خواهم 
و نه ضعف یا گستاخی ات را !
عشقی که دیر بپاید ، شتابی ندارد 
گویی که برای همه ی عمر ، وقت دارد .

مرا کم دوست داشته باش 
اما همیشه دوست داشته باش !
این وزن آواز من است :
اگر مرا بسیار دوست بداری 
شاید حس تو صادقانه نباشد 
کمتر دوستم بدار
تا عشقت ناگهان به پایان نرسد !
ادامه شعر