اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

زمان در می‌چکد به پژمردگی
چو شمعی همه سوخته
و کوه‌ها و درختزار‌ها
ز آهنگ روزی در آزردگی، ز آهنگ روزی در آزردگی
زدردی که آمد به دل دوخته
ز شوریده گشتن به گه گاه بیزارها
فتادست ز پا او ز افسردگی

اکولالیا | #ویلیام_باتلر_ییتس

این می پنداشتم که دمبل و شمشیر
جوانی را می‌دارد ماندگار
و نیازی نیست هیچ بیش از آن
تا که پیکر تازه دارد روزگار
آه چه کس از پیش توانستی بگفت
گاه پیری عشق را از دل برُفت؟
گرچه در سینه‌ام باشد گفتارها
آن کدامین زن را باور می‌شود
که دگر نیستم پیری نزار
کیست کو اینجا داور می‌شود؟
آه چه کس از پیش توانستی بگفت
گاه پیری عشق را از دل برُفت؟
پاک ناگشت از دل تمناهای من
ادامه شعر

اینک بر می‌خیزم و می‌روم، می‌روم به اینیسفری،
و با خاک رس و جگن کلبه‌ی کوچکی می‌سازم ؛
وکندوی زنبور عسلی خواهم داشت و نه ردیف لوبیا به وری،
و به شادی خواهم زیست تنها و بخود می‌پردازم
و مرا در آنجا آرامشی خواهد بود ، زیرا که آرامش آهسته می‌چکد،
می‌چکد از پرده‌ی پگاه تا آنجا که آوای جیر جیرک می‌آید؛
آنجا که نیمه شب کورسویی بیش نیست و نیمروز درتابشی سرخ می‌تپد.
و دیرگاه روز صدای پرزدن بال‌های سهره می‌آرد.
اینک بر می‌خیزم و می‌روم، چرا که همیشه شب و روز،
ادامه شعر