اتوبان، رودخانه ای غمگین است
که مرا از تو دور می کند
آب که از سر ما گذشت
اما ماهی ها غرق نخواهند شد
تنها در کنار اتوبان می ایستند
و برای شیشه های بالا کشیده دست تکان می دهند
تا از سرما یخ بزنند
و روی آب بیایند
تنها سنگ ها هستند
که برای همیشه ته نشین خواهند شد
تو با شوهرت ماهی می خوری
من زل می زنم به ماه و
دیوانه می شوم و
کوچه ها را آواز می خوانم و
به سنگ ها لگد می زنم و
زنم و
بغضم می ترکد
از تو که دور می شوم
کوچه که هیچ!
گاهی اتوبان هم بن بست است
من رودخانه ای را می شناسم
که با دریا قهر کرد
و عاشقانه
به فاضلاب ریخت
اکولالیا | #سید_مهدی_موسوی
آبان ۲۷, ۱۳۹۹ — ۲:۱۴ ب٫ظ
خیلی ضعیف است این شعر
وابستگی شعر به ایشان به وزن با خواندن این سطرهای تداعی کننده ی انشای دختران دبیرستانی مشخص می شود
آبان ۲۷, ۱۳۹۹ — ۱۰:۵۸ ب٫ظ
سلام طاهره عزیز. منظورتان این است که این شعر از سیدمهدی موسوی نیست؟