ایستاده روی پلکهام
و گیسوانش
درون موهام
شکل دستهای مرا دارد
رنگ چشمهای مرا
در تاریکی من محو می شود
مثل سنگ ریزه ای دربرابر آسمان
چشمانی دارد همیشه گشوده
که آرام از من ربوده
رویاهایش
با فوج فوج روشنایی
ذوب می کنند
خورشیدها را
و مرا وامی دارند به خندیدن
خندیدن
و حرف زدن
بی آنکه چیزی برای بیان باشد
اکولالیا | #پل_الوار
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.