اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

با دندان‌هایی چون موش
باران خرد خرد سنگ را می‌جود.
جلوه‌ی درختان در میان شهر
چونان پیامبران است.

شاید هق‌هق گریستن ِ
عفریته‌های هولناک تاریکی است،
شاید خنده‌ی خاموش‌شده‌ی گل‌های آن دوردست،
در باغ است،
که می‌کوشد سل را درمان کند
با خش‌خش خود.

او خودش یک خانه ساخت،
پی‌اش را،
سنگ‌هایش را،
دیوارهایش را،
سقف بالا سرش را،
دود و دودکشش را،
چشم‌انداز از پنجره‌اش را،

او خودش یک باغ را ایجاد کرد،
پرچینش را،
آویشنش را،
کرم خاکی‌اش را،
ژالهٔ شبانگاهش را،

دلقک‌ها کجا میرن؟
دلقک‌ها چی میخورن؟
دلقک‌ها کجا میخوابن؟
دلقک‌ها چیکار میکنن وقتی که
هیچکس
حتی هیچکس دیگه نمیخنده؟ مامان؟

معلم می‌پرسد 
بچه‌ها؟
ناپلئون بناپارت کی به دنیا آمد؟ 

بچه‌ها می‌گویند، هزار سال پیش 
بچه‌ها می‌گویند، صد سال پیش 
بچه‌ها می‌گویند، سال پیش 
کسی نمی‌داند. 

معلم می‌پرسد 
بچه‌ها؟ 
ناپلئون بناپارت چه کار کرد؟