اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

و من یکی از شاهان پایانم… می‌جهم به پایین 
از اسبم در آخر زمستان من آخرین بازدم عرب‌ام. 
به گل‌های مورد سقف خانه خیره نمی‌شوم. در پیِ 
کسی نمی‌گردم که بشناسدم 
و بداند که مرمرهای سخت را برای زنم جلا داده‌ام 
تا پابرهنه از میان لکه‌های نور گذر کنم. به شب نمی‌نگرم که مبادا 
مهتابی را ببینم که تمام رازهای گرانادا را برملا می‌کند 
یک تن در یک ساعت. به سایه نمی‌نگرم مبادا ببینم 
کسی نام مرا به دوش می‌کشد و در پی‌ام افتاده. می‌گوید: نامت را پس بگیر 
و نقره‌های سپیدارها را به من بده. به پیرامون نمی‌نگرم مبادا 
به یاد آورم که از این زمین گذشتم. زمینی نیست 
در این زمین که تا به حال من بوده؛ زخمی گلوله‌افشانی بوده. 
عاشقی نبودم که موّمن باشد آب‌ها آینه‌اند. 

چگونه حمل کنم آزادی‌ام را؟ او چگونه مرا حمل خواهد کرد؟
کجا مَسکَن گُزینیم پس از ازدواج؟
و بامدادان،
چه بگویم به او؟
در کنارم، خوب خوابت بُرد؟ و خواب دیدی زمینِ آسمان را؟
آیا دیوانه عشقِ خود شدی؟ آیا صحیح و سالم از رؤیا درآمدی؟
با من چای می‌نوشی یا شیرقهوه؟
آب‌میوه را ترجیح می‌دهی یا بوسه‌هایم؟
[چگونه آزادی‌ام را آزاد سازم؟] ای بیگانه!
من از تو بیگانه نیستم. این تخت، تختخوابِ توست.
کام‌جو باش، آزاد، بی‌کران،
تنم را، گُل‌ به‌ گُل، با نفس‌هایِ داغت بپراکن.