اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

شکاف‌های این خانه را چه چیز پر خواهد کرد، جز زخم‌های تو؟!
هر جراحت، خاطره‌های دریده را به جان اتاق، بخیه می‌زند
اما کسی به زیر تخت، استخوان‌های شکسته ء اعتماد را
به آتش بوسه‌های خویش، خاکستر می‌کند؛
به اشک، خمیر مایه‌ای می‌سازد که نان هر چه شاعر بی مایه را آجر کند.
به هر آجر دوباره خانه‌ی دل بنا کند که نیاید،که نلرزد
ادامه شعر

دریاچه سیاه، قایق سیاه، دو آدم سیاه که گویی آدمکهایی کاغذی اند
درختان سیاهی که از اینجا آب می نوشند به کجا چنین شتابانند؟
آیا مگرنه که باید بپوشاند سایه ها شان تمام وسعت کانادا را؟
از نیلوفران آبی قطره وار ، پرتو نوری فرو می چکد
برگها نمی خواهند ما هیچ عجله ای داشته باشیم
آنها گردند و صاف ، پر از پند و اندرز های سیاه

آبها بسان جهانی سرد از تکانه ی پارو می لرزد
روح سیاهی ها در ما و ماهی هاست
خود مانعی برای رفتن است وقتی دست پریده رنگ شاخه ای به علامت وداع بالا می آید
ادامه شعر