همیشه‌ی من، هرگز بود
غروب، پلی است از رویا به تاریکی
تاریکی
نگاه توست زیر پلک‌های افتاده
همیشه‌ی من، هرگز بود
غروب، ظهر توست
منظومه‌هاست، پنجره‌های اتاق
و آسمانی از شیشه می‌آید
بر دست‌های چهار درخت لخت
شگفتا که سایه می‌گذرد
بی‌آفتاب از این رهگذر
از همیشه من.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.