اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

گل‌ها در بستر تاریک خاک روییده‌اند،
چون تکه‌های چینی شکسته.
خدا ما را به دنیا آورده است
نه، زندگی نمی‌تواند بمیرد.
هر انسانی یک باغبان است،
هر انسانی یک گورکن است،
و ما اینجا آرام و ژرف
گودالی می‌کنیم برای جسدمان.
اما زندگی بیش از حد سخت و محکم است
که بتوان گوری کند،

هنوز شب بزرگ فرا نرسیده است،
و انسانی به خواب رفته است.
به گل‌های روی قبر نگاه کن،
نه، زندگی نمی‌تواند بمیرد.
ما هرگز جهان را ترک نمی‌کنیم،
ما می‌شکنیم و تکه‌تکه می‌شویم.