اِکولالیا - آرشیو شعر جهان

دل من را
سینه ی تو کفایت می کند
و آزادی تو را
بالهای من
از دهان من
به آسمان می رسد
آنچه این زمان آزگار بر جان تو خفته بود
درون توست
اشتیاق هر روزه ی من
می رسی، چون ژاله بر جام گل
نبودت،
افق را می شکافد و پیش می رود
در گریزی جاودان همچو موج

غم می پراکنی، چون سفری ناگهان
مهمان نوازی ، چون جاده ای قدیمی
و در تو می زیند
پژواک ها و نغمه های خاطره انگیز

بیدارشان کردم
و اکنون
گاه می گریزند و گاه کوچ می کنند
پرندگانی که بر جان تو می خفتند

اکولالیا | #پابلو_نرودا
ترجمه: مونا مویدی