آسمان بر فراز بام
چقدر آبی، چقدر آرام است!
درختی بر فراز بام
شاخه اش را می‌جنباند.
ناقوس در آسمان پیش چشم
آرام، آرام طنین می‌اندازد
پرنده ای بر درخت پیش چشم
آواز حزن انگیز خود را سر می‌دهد.
خدای من، خدای من! زندگی اینجاست
بی آلایش و آرام
این هیاهوی آرام بخش از جانب شهر می‌آید.
هان با تو هستم ! تو که همواره گریانی!
تو را می‌گویم هان!
چه کردی با جوانی خویش؟
دیدگاهتان را بنویسید