اسماعیل خویی از شاعران و بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۱۷ در مشهد به دنیا آمد. شعرهای اسماعیل خویی، در زبان یک انقلابی ناراضی از بی‌عدالتی به شکل تعهد اجتماعی جاری می‌شود، و غزل‌های انتقادی خویی با اندیشه‌های فلسفی روزگاش در هم می‌آمیزد. او از چیزهای روزمره زبان تصویری بسیار ظریفی را بکار می‌گیرد که غیرمنتظره‌ترین استعاره‌ها را در خود جای داده‌است. اسماعیل خویی دوران مدرسه را در مشهد تحصیل و سپس به دانشگاه تهران رفت. با بروسیه‌ی تحصیلی دانشسرای عالی راهی لندن شده و از دانشگاه لندن درای دکترای فلسفه است.

در دوران پهلوی اسماعیل خویی در اشعارش جهت دور زدن سانسور زبان سمبولیک ویژه‌ای برگزیده بود. او تصاویر شاعران کلاسیک فارسی را وام گرفته و با محتوایی جدید و دیگر پر می‌کرد. از این رو خویی از نسل شاعران متعهد معاصر ایران است که علیه سرکوب‌های اجتماعی و سیاسی سرود و برای آزادی اندیشه و رهایی ادبیات از استبداد مبارزه کرد.
اسماعیل خویی برای اولین بار با خانمی کاتولیک ازدواج کرد که بعد از جدایی از آن با رکسانا صبا، دختر موسیقی‌دان مشور ایرانی، ابوالحسن صبا ازدواج کرد. او در تاریخ چهارم خرداد ۱۴۰۰ در لندن درگذشت.