ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺻﻮﺭﺗﮕﺮﺍﻥ
ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﺍﺯ ﺁﻣﻴﺰﻩ ﯼ ﺑﺮﮒ ﻫﺎ
ﺁﻫﻮﺍﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؛
ﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﻄﻮﻁِ ﮐﻮﻫﭙﺎﻳﻪ ﻳﯽ
ﺭﻣﻪ ﻳﯽ
ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﺍﺵ ﺩﺭ ﮐﺞ ﻭ ﮐﻮﺝِ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺳﺘﻴﻎِ ﮐﻮﻩ
ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛
ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﯼ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﯽ
ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞِ ﭘُﺮﻧﮕﺎﺭِ ﻣﻪ ﺁﻟﻮﺩ
ﮔﻮﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ
ﮐﻪ ﻣﺎﻍ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ.


ﺗﻮ ﺧﻄﻮﻁِ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﻦ:
ﺁﻩ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺁﻫﮏِ ﺯﻧﺪﻩ
ﺩﻭﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ
ﺗﻘﻮﺍﯼ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺳﮑﻮﺕِ ﺁﺏ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩِ ﻋﻄﺶ؛
ﺳﮑﻮﺕِ ﮔﻨﺪﻡ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﻮِ ﭘﻴﺮﻭﺯﻣﻨﺪِ ﻗﺤﻂ؛
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕِ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺎ ﺳﮑﻮﺕِ ﺁﺩﻣﯽ ﻓﻘﺪﺍﻥِ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﺳﺖ:
ﻏﺮﻳﻮ ﺭﺍ
ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﻦ!
ﻋﺼﺮِ ﻣﺮﺍ
ﺩﺭ ﻣﻨﺤﻨﯽ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺶ ﺧﻂِ ﺭﻧﺞ؛
ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﯼ ﻣﺮﺍ
ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ؛
ﻭ ﺣﺮﻣﺖِ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻡ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ.

ﺗﻤﺎﻣﯽ ِ ﺍﻟﻔﺎﻅِ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭ
ﺁﻥ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻳﺪ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺳﺨﻦ
ﻳﮏ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ:
ﺁﺯﺍﺩﯼ!
ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ
ﺗﻮ ﺗﺼﻮﻳﺮﺵ ﮐﻦ

اکولالیا | #احمد_شاملو