شاید که قطره‌ای چکد از خورشید 
فانوس راه پرت شبی گردد 
مهتاب خیس روی زمین ماسد 
شعری شکفته روی لبی گردد 

شاید که باد عطر تن او را 
از لای در به بستر من ریزد 
از روی برگ‌های گل زنبق 
آوازهای گم شده برخیزد

شاید شبی کنار درخت کاج 
آوای گام او شکند شب را 
ریزد به روی دامن شب بوسه 
ساید چو روی سنگ لبم، لب را

تف بر من و سکوت من و شعرم 
تف بر تو باد و زندگی و شاید 
تف بر کسی که چشم به ره ماند 
تف بر کسی که سوی کسی آید

شاید که عشق هدیه ابلیس است 
اندوه اگر سزای وفا باشد 
شاید اگر شکوفه نومیدیست 
شاید که مرگ هستی ما باشد

امشب صدای باد نمی‌آید 
شاید که مرگ پیش زمان خفته‌ست 
راز گناهکاری آنان را 
شیطان به بندگان خدا گفته‌ست

نفرین به سر بلندی و پستی باد 
نفرین به عشق باد و به هستی باد 
نفرین به هوشیاری و مستی باد 
نفرین به مرگ باد و به هستی باد

■