من می‌بینم
و سرانگشتم را که به تاراج می‌برید
با پلکم می‌نویسم
با مژه‌هایم نقاشی می‌کنم
با تکان سرم
سرودی می‌سازم
پلنگی آرام بودم
پسرانم را خورده‌اید
با چرمینه‌ای از پوست‌شان
برابر من راه می‌روید
چمدانی پرم
که تحمل هیچ قفلی را ندارم
شیپوری از یاد رفته‌ام که همهمه‌ای شنیدم
و از هیجان نبرد
بر خود می‌لرزم
اکولالیا | #شمس_لنگرودی
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.